Es isch scho seyr, seyr lang sithär. D'Linthebeni isch no en richtige Sumpf gsi und d'Näbelschwade sind schurig uheimli übers Riet gschtriche. Zu säbere Ziit hät z'Schübelbach en junge, böise Burscht gläbt, wo vor nütem Angscht gha und i de ganze March sis Uwäse tribe hät. Sis Ross hät er behandlet wiä dä letschti Dräck. Immer wieder hät er's mit sinere Ruete dä steil Hang druf i Chälewald tribe.

Amene chalte Tag hät er das arme Tier au wieder det druf plouged. Uf einisch isch das Ross aber überne Wurzle gschtolperet. Dä Burscht isch vom Ross ghiit und grad toute gsi. Au s'Ross hät nüme lang gläbt. Dä Burscht hät dänn zur Schtrouf als Chnebel mit emene Rosshourschwanz müesse im Chälewald umenandgeischtere.

Wänn e Puur oder ä Chnächt in Wald hätt welle, isch plötzlech de Chnebel mit dem Rosshourschwanz erschine und hätt em de Wäg verschpeyrt . D'Lüt z’Schübelbach händ richtig Angscht überchou, es hät sich chum meh öppert in Wald ufe trued und vill böisi Gschichte sind verzellt worde.

Amene trüebe Novämbertag isch imene Burebueb es chliises Schöifli us dä Härde devou und i Wald gloffe. Dä Büebel hät das Tierli gäre gha und häts gschnäll wieder welle zrugghole. Do taucht uf einisch am Waldrand wieder de Chnebel mit em Rosshourschwanz uf und verspeyrt em dä Wäg.

Dä Bueb isch e sou ufgregti, dass er s'Chrüzzeiche macht und lärmet: "Hol dich doch dä Tüfel!" Chum hät er das gsait, foots a blitze und chlöpfe, rumple und tschädere, Härd und Schtei fönd a rutsche und z'mitzt uf dem Schutt obe hockt dä liibhaftig Tüfel mit wuchtige Horä uf emene Ross ohni Schwanz. Mit emene gruusige Lache rauscht er mit samt Ross und Schtei dä Chälebach drab.

Vo dem Tag a isch de Chnebel niä meh uftaucht, defür sind immer wieder Ross us de Schtäll verschwunde. Im Chälewald isch dou und det Rosshour a dä Escht ghanget. Es muess de Tüfel gsi si, wo diä Tier verschleppet hät. D'Lüt vo Schübelbach händ glitte under dem Fluech.

Vili Jouhr spöiter händ sie sich zäme tue, händ Muet gfasst und händ mitenand wele dere Ploug äs Änd setze. Mit Chrüz und Fahne, aber au mit Mischtgable und Sägeze und ere schwäre Chetti sinds an Chälewald ufe. Sie händ det zerscht bätet und dänn händs is Bachtobel abegrüeft: "Tüfel, wänn gnueg Muet häsch, chum vüre!" Und würkli, es isch kei Minute vergange und de Tüfel isch mit eme luute Knall und emene Blitz erschine.

Sofort sind e paar muetigi Manne uf de Tüfel los, händ en mit de Chetti gfässlet, uf ene Charre bunde und i di tüfschti Schtell vom Chälebach ine gschtousse. Det isch de Tüfel vertrunke. No lang isch us em Wasser Dampf und Rauch ufgschtige.

D'Schübelbachner händ wieder ruiger chöne schloufe, sie händ nüme Angscht um ihri Ross ha müesse. Wänns aber Winter wourde isch, Näbel us dä Ebeni ufe chou sind, dänn häts im Tobel obe aafou rassle und rumple und die ältere Fraue und Mannä händ öpä mal e chli zitteret, wone diä schlimmä Zitä wider i Sii chou sind.